BEN VAN’IM ŞİMDİ
En şiddetli ayrımcılıkların, en keskin ötekileştirmelerin ülkesi mi oldu Türkiye?
En baskın nefret söylemlerinin, en derin intikam yeminlerinin memleketi mi oldu bu ülke?
Ölen bir can`ımızın etnik kimliği sevinç nedeni mi oldu yurdumuzda?
Ben Van`ım şimdi; bir “ah” çekiyor yüreğim, inceden, sessiz sedasız bir ah…
Namazında, niyazında br “mümin”ken depremde can veren Kürt kökenli yurttaşlarımıza kaç “oh” çekildi kimbilir…
Yeri geldi mi insanlıkla, sevgiyle, merhametle ilgili vecizeler döken kaç dil şükürler etti bu ölümlere kimbilir…
“Doğu” dendi mi nur yüzü cellata dönenler; siz kendi isteğinizle mi zalimleştiniz bu kadar? Ölümlerin üzerinden dahi slogan atanlar, ölümleri bile kendi taraflarına ya da karşıt tarafa çekenler; aldığınız eğitime mi borçluyuz bu kini, ailenize mi, bir başka otoriteye mi, kime?
Bölgeler coğrafyasında bir acı`dır doğu; coğrafyalar içinde sızı`lı bir parçadır. Gitmeyen, gidip de halk`ına “can” olmayan, medyada hakim olan kepaze bir dil`le, siyasetçilerde hakim olan sinsi bir ahlak`la ahkam kesenler, ahkam kesmeye mecbur olanlar, mecbur edilenler bilemez, anlayamaz doğu`nun sırrını, can halini.
Kim ki kin tutar “öz” den değildir; kim ki ayrımcılık yapar “can”dan değildir yurdumuzda. Ne hazindir ki “öz”`ler, “can”`lar belli belirsizdir artık; vicdanı olan ya sinmiştir ya da gizlenmiştir kuytuluklarda.
Van`da henüz birkaç saat önce meydana gelmiş 7,2 şiddetinde bir deprem ve devam eden artçıları; deniliyor ki yüzlerce ölümüz, belki de kat kat fazlası yaralımız var.
Acı`lar birleştirir küs olanı, dargın duranı derler; acı`da dahi ayrımcılığın, zalimliğin bin beterini duyumsuyor yüreğim.
Vatanı vatan yapan can`dır; can`ı can yapan ise vicdandır.
Acıda dahi vicdanın karartıldığı bir ülkedesin yüreğim; ah kimsesizsin, yapayalnızsın, yanmışsın…
Ben Van`ım şimdi; yüreğim benim, çekilen her acıya, solup giden her can`a haldaşsın…
